Afgelopen zondag stond de ‘Veluwzoom Trail 33km’ op mijn programma.
Dat bleek een ideale locatie om les 1 in mijn opbouw naar 100km te leren………Verdiep je van tevoren in de te lopen route!
Toch grappig hoe dat werkt.
Hoewel er voor mij niets te winnen valt, hoewel ik weet dat ik de afstand aankan, hoewel ik mag gaan lopen op het mooiste heidegebied van Nederland stap ik nerveus uit m’n bed
‘Ga ik het wel redden?’ ‘Het gaat wel een hete dag worden.’ Hopelijk krijg ik geen last van blessures.’
Nadat ik ‘rustig’ mijn ontbijtje naar binnen heb gewerkt pak ik mijn spulletjes bij elkaar. 4x checken of ik alles heb en hup in de auto.
Mijn nervositeit straalt zich uit in mijn rijgedrag. Overal rij ik 10km te hard en ik vind dat niemand opschiet! “Hoe kan je in Gods naam nou 76km/h gaan rijden op een 80km weg zonder inhaal mogelijkheden!’ ‘Ga aan de kant!’ ‘Hèhè moest dat nou zo lang duren!?’ Ik verander in een monster die minimaal 1 minuut wil inlopen op de 5 minuten die ik te laat van huis ben gegaan.
Gelukkig werd de route op den duur zo mooi, dat ik daar wel van moest genieten.
Ontspannen kom ik aan. Dat gevoel past helemaal bij de sfeer die er hangt op het Polysport Activiteitenpark. Vriendelijke mensen van het organisatieteam staan iedereen welkom te heten en te verwijzen naar de plek waar je je startnummer op kan halen. Op het terrein hangt het ‘trailrun sfeertje’. Overal plukjes ontspannen mensen die lekker aan het babbelen zijn en hun gerei in gereedheid brengen om straks wat kilometers te rocken.
Nadat ik mijn startnummer en loopmaatjes heb gevonden, gaan ook wij onze spullen klaar maken. Tijdens het kletsen blijkt dat ik niet de enige ben die nerveus is. Ook de dames zijn zenuwachtig.
Met nog 10 minuten voor het startschot lopen we nog even via het toilet om van de laatste zenuwplasjes af te komen en dan door naar het startvak. We stellen ons lekker achteraan op, zodat we de snelheidsduivels niet in de weg gaan lopen. Wij gaan het rustig aan doen.
Een paar minuutjes voor de start meldt de speaker gelukkig dat de organisatie een extra waterpost zal plaatsen op 17km. Superfijn! We hadden het er net nog over. Met 32 graden Celsius zijn de geplande 2 posten misschien net wat weinig.
Op een ontspannen tempo van 6.45 min/km begonnen we met z’n zessen (Peter, Jos, Margo, Simone, Ilse en Ik) aan de 33km. Heerlijk hobbelen en volledig ontspannen. De route is leuk. Mooie smalle kronkelpaadjes en singletracks. De temperatuur is goed te doen. Veel stukken liggen in het bos, dus de zon wordt goed geblokt. Helaas haalt Jos (68 jaar oud) het tempo niet, omdat hij net wat te warm gekleed is. Peter besluit om bij Jos te blijven in de hoop dat Jos wat afkoeling gaat vinden. De dames en ik lopen op het ingezette tempo verder tot de eerste waterpost op 10km. Het kost ons allemaal weinig moeite.
Nadat we even wat gedronken hebben, lekker wat stukjes sinaasappel en winegums hebben genomen, besluit ik dat ik toch iets meer tempo wil gaan maken. Dit gaat me iets te makkelijk af. Het is iets wat de anderen al verwacht hadden en we nemen afscheid. Succes!!
Hophop. Handje winegums mee en gaan.
Met tempo 6.00 min/km ga ik lekker. Omhoog of omlaag het maakt niet uit. Stuk voor stuk ga ik de hardlopers voorbij. Het voelt goed. Ik geniet volle bak en neem af en toe tijd om een fotootje te schieten van de prachtige omgeving.
Na 14km kom je op het indrukwekkende open heideveld van Nationaal Park Veluwezoom.
Wauw, wat mooi! Wauw, wat is het hier warm!!
Hier wordt het een combinatie tussen genieten en merken dat je hartslag omhoog gaat, gelijk met de temperatuur in je hoofd. Na 15,5 km draai ik naar links. Omhoog, omhoog en vol in de zon. Op zich gaat het tempo nog prima, maar ik kijk wel uit naar km17, waar een verfrissing staat te wachten.
Omhoog, omhoog en daar doemt ineens een rode partytent op. Jaaaaa
Ik trek mijn opvouwbare beker uit m’n camel bag en laat het vullen met water. Oohhh Lekker! Ze hebben Cola! Mag ik er daar ook 1 van?
Op zich had ik iets langer de tijd moeten nemen bij deze welkome waterpost, maar ik besluit mijn spullen weer in m’n tas te doen. Ik voelde al een aantal kilometer geleden dat mijn shirtje behoorlijk over mijn tepels aan het schuren was, dus ik besluit op het laatste moment om mijn shirtje uit te doen en doe ook die in mijn tas. Liever topless verder dan de komende 2 weken met korsten op mijn tepels.
Ik pak het tempo weer op. De komende 2 kilometer gaan over het open veld omlaag. Ik merk dat ik eigenlijk nog veel te verhit ben en ben zeer blij dat ik verderop weer bos zie.
Phoe, het is nu km20 en ik begin het wel te voelen.
‘Op km 25 komt pas de volgende post. Laat ik bij de klimmetjes maar wat rustig aan doen.’ Omhoog wandelen en omlaag dribbelen. Ik moet nu echt proberen mijn verhitte hoofd te koelen! Ik heb nog 800 ml, van de 1,5 liter, in mijn waterzak zitten. Dat moet voldoende zijn.
En toen….. op km 22. Tijdens een afdaling, Kramp!!! Net boven mijn knie. Neeeeee!!!
Het gaat toch niet zo’n race worden?!
Rustig aan. Even wandelen en wat extra slokken water. Ik pak mijn 2de gelletje uit m’n tas en neem die ook maar. Het is nog 11 kilometer, maar ik neem nu alles om maar te zorgen dat die kramp niet doorzet.
‘Shit! Ik had misschien niet zo hard moeten lopen in de zon. Gelukkig komt over 3km de waterpost.’
De kramp is wat weggetrokken en ik besluit weer te gaan rennen.
Bam! Nog geen 500 meter verder schiet de kramp er weer in! Zelfde plek, maar nu ook in m’n hamstring op hetzelfde been! Lastig. Als ik m’n been wil strekken tegen de kramp in de hamstring schiet de kramp in de voorkant en andersom. Stilstaan is het enige dat kan.
Kak! Dit gaat een marteling worden!
Ik ben nu genoodzaakt om niet meer in kilometers te denken, maar in honderden meters. Een ware struckle. De kramp wordt sterker en komt nu ook in mijn liesgebied opzetten. Elke 150 meter moet ik wandelen en even wat rekken. Nog 1km tot de waterpost. Nog 500 meter. Huh!? Ik zit nu op 25,5km en nog steeds geen waterpost!
Ik zag wel bij 25 km een waterpost staan, maar daar worden we nu vanaf geleid. De bordjes stonden deze kant op. Nu begint onzekerheid toe te slaan. ‘Er zal toch niet iemand de bordjes hebben omgedraaid!?’ Ik heb nu wel echt een waterpost nodig! Ik red het niet tot aan de Finish met mijn 200ml, warm geworden, water!
Ik vraag mijn medelopers, die er net zo doorheen zitten als ik, of zij weten waar de waterpost is? ‘UUhhh Hij moet hier wel ergens zijn.’
Het pad wordt steeds verder geleid vanaf het punt dat ik die tent zag en ondertussen speelt er een strijd in mijn hoofd af! ‘We hebben hem gemist! Moet ik teruggaan? Moet water hebben! Nee, Niet teruglopen, het komt goed. Er komt zo een post.’
Ondertussen loop ik met overal kramp en volgens mij ziet het er ondertussen uit alsof ik prima pas in ‘The ministery of funny walks’. Geen enkele controle over de benen en de kramp.
We worden weer de warmte in gestuurd, weer het open heideveld over. Het is echt prachtig en ik dwing mezelf om ook om me heen te kijken en te genieten. ‘Pffff boeien, Ik moet water.’
En dan ineens… op km27….. De waterpost!!!
Bij deze oase liggen overal puffende hardlopers en staan mensen te dringen om weer vocht tot zich te nemen. Ik loop naar de eerste de beste dame met een maatbeker. Sportdrank, jaaaaa! Ik kijk over de tafel en zie dat ze alles hebben wat je nodig hebt. Water, sportdrank, banaan, sinaasappel, winegums, nootjes, chipjes en koekjes.
Het nadeel als ik zo stuk zit, is dat ik geen hap naar binnen krijg. Dus ik beperk me tot water, sportdrank en sinaasappel. Heerlijk! Ik neem zeker 15 minuten de tijd om bij te komen in de schaduw en af en toe nog meer drinken te halen.
Na het kwartier besluit ik dat ik me ga wagen aan de laatste 6 km.
Tas weer op m’n rug en ik bedenk me dat ik nog even naar de EHBO (die rijkelijk aanwezig is) loop en vraag of ze nog tips hebben om niet weer zoveel kramp te krijgen.
‘Zout’; zegt de dame. ‘Ik krijg geen hap door m’n keel’, zeg ik.
De dame rijkt naar haar borstzakje en pakt daar een rolletje uit. ‘Misschien is dit iets’.
Ze opent het rolletje en er komen salmiakpastilles tevoorschijn van ‘Lakrisal’.
‘Neem er maar 2 en doe er in elke wang eentje. Laat ze daar smelten’.
Ik vervolg mijn weg. Mijn temperatuur is zeer gekoeld en ik voel me iets beter. De duizeligheid die ik voelde voor de waterpost is verdwenen.
Ik hobbel wat verder. De kramp zit er ver weg nog wel, maar zet niet door. Waar het parcours omhoog gaat wandel ik en omlaag kan ik prima hobbelen.
Steeds makkelijker, steeds makkelijker, totdat ik merk dat ik ook omhoog wat kan blijven rennen! Als een wonder verdwijnt mijn kramp redelijk en ik kan weer hardlopen. Nu niet meer stoppen! Door tot de finish.
De honderden meters worden weer kilometers. Ik ga het halen.
De bevrijding van het horen van de speaker is onbeschrijfelijk.
Het geluid wordt harder en daar staat hij. De finishboog.
Een high five van de speaker, een medaille om je nek en als toetje een heerlijk koud, alcoholvrij, biertje!
Mn loopmaatjes hebben het top gedaan. De dames kwamen een kwartier na mij over de finish. Bijna net zo fris als toen het startschot klonk! klasbakken!
Peter en Jos hebben het grootste gedeelte samen gelopen. Jos kwam eerder over de finish en is toen nog 2 km terug gelopen om Jos op te vangen. Allemaal uitgelopen. Applaus!
Bedankt Veluwzoom Trail voor deze mooie ervaring en les.
Als ik me had verdiept in het parcours had ik het niet onnodig zwaar voor mezelf gemaakt!
Dan had ik geweten dat de waterpost niet op 25km, maar op 27 km zou staan.
Als je weet wat er gaat komen, kan je je race veel beter verdelen.
De dame van de EHBO verdient een lintje. Vanaf nu zorg ik dat ik een rolletje ‘Lakrisal’ in m’n camel bag heb!